Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου και η έκθεση «Όταν ο Κόραξ λευκανθεί…» στην Crux Galerie

23 Μαρτίου 2022 – 14 Μαϊου 2022 Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου και η έκθεση «Όταν ο Κόραξ λευκανθεί…» στην Crux Galerie

Με την «Σιωπή και το Άφατο ασχολείται η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σε μια μέα ενότητα μέσα από την οποία διάλεξε να διηγηθεί ιστορίες εκφράζοντας την ανάγκη να δει πως μπορούν να χαραχθούν τα βιώματα, οι απώλειες, ο πόνος.

Οι άνθρωποι, οι φωνές τους, οι μεταμορφώσεις τους σε πουλιά για την ανάγκη μιας κάποιας λύτρωσης, η αφωνία που μεσολαβεί ανάμεσα, το τραύμα, πολιτισμικό, έμφυλλο ή προσωπικό, η αλαλία του ανείπωτου βρίσκονται όλα χαραγμένα σε επιφάνειες, άλλοτε με βαθειά σημάδια άλλοτε δια -τυπωμένα σε λευκά χαρτιά σαν ίχνη που προμηνύουν την ίαση. Η θεματολογία της πηγάζει από περιστατικά μέσα στα οποία η κραυγή καταστέλλεται ως την ώρα της μεταμόρφωσης, απ΄΄ο μορφές που πασχίζουν να μιλήσουν με την ελπίδα ότι θα τους δοθεί ένα πλάγιο βλέμμα.

Αυτή η σειρά έργων αποτελείται από 12 σκαλισμένες μήτρες λινόλεουμ σε διαφορετικά χρώματα επάνω σε ξύλινα ανάλόγια και μια μεγάλη ενότητα ξηρών εξώγλυφων εκτυπώσεων σε λευκά χαρτιά  Fabriano.  Και ενώ πρόκειται για μια μέθοδο της παραδοσιακής τυπογραφίας, εδώ τα γράμματα αντικαθίστανται από γραμμές και μορφές, κείμενα και ίδιες, μεταμορφώσεις φράσεων σε πουλιά, παιδιά, άνθη ακόμη και τίτλους τραγουδιών από παλιά Σμυρνέικα τραγούδια.

Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σημειώνει πως η χαρακτική μέσα από την οποία δίάλεξε να πει τις ιστορίες αυτές ταίριαξε πολύ με μια ανάγκη να δει πως μπορούν να χαραχθούν τα βιώματα, οι απώλειες, ο πόνος, η ίδια η γλώσσα όταν έχουν απομακρυνθεί από την ”μητρική στιγμή’’ και αφήνουν τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Και όπως τα πουλιά δεν αλλάζουν χαρακτήρα, ούτε όμως και τα τραγούδια, μένει να δει κανείς τι είναι αυτό το διαχρονικό συστατικό της λήθης και της σιωπής. Ποια ’’φωνή’’ διατυπώνει καλύτερα, κρυμμένα και υπαινικτικά αυτό το Ποτέ.

Η φράση «όταν ο Κόραξ λευκανθεί…» δεν σταματά εδώ, συνεχίζει… «και η Χιών μαυρίσει» είναι στίχος από Σμυρναίικο τραγούδι το οποίο η Κατερίνα Ζαχαροπούλου δανείζεται για να περιβάλει το αδιανόητο, το αδιόρατο, τις στοιχειωμένες προσδοκίες και τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με την αγάπη. Τα τρία ζωγραφικά έργα που συμπληρώνουν την ενότητα είναι παιδιά της Δεκαοχτούρας, έργου που έδειξε σε διαφορετικές εκδοχές κατά καιρούς.