Βλάσης Φρυσίρας

Ο Συλλέκτης

Ο Βλάσης Φρυσίρας γεννήθηκε το 1945 στο Μικρό Βάλτο Κορινθίας. Είναι ιδρυτής του Μουσείου Φρυσίρα με αντικείμενο τη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ζωγραφική. Σπούδασε Νομική, έγινε δικηγόρος, αλλά όλη του τη ζωή υπηρέτησε και υπηρετεί την σύγχρονη εικαστική τέχνη.

Όπως λέει και ο ίδιος σε μια από τις συνεντεύξεις του για την διαδρομή του σαν συλλέκτης «Ξεκίνησα στην αρχή να συλλέγω Έλληνες ζωγράφους προσεγγίζοντας νέους καλλιτέχνες κι αυτό είχε μια σκοπιμότητα, γιατί μπορούσα με λιγότερα χρήματα να αγοράζω περισσότερα έργα. Ήμουν μέρος ενός παιχνιδιού με μεγάλο ρίσκο αφού το ρίσκο είναι μέσα στη λειτουργία μου σαν άνθρωπος γιατί από αυτό μαθαίνεις αφενός και επιβεβαιώνεσαι αν επιτύχεις αφετέρου. Ξεκίνησα με νέους, επειδή είχα ένα ιδιαίτερο ένστικτο στις επιλογές μου, που το συμπλήρωνε η γνώση για την Τέχνη. Καλλιεργούσα την γνώση μου επισκεπτόμενος Μουσεία του κόσμου, διαβάζοντας  βιβλία Τέχνης, αποκτούσα μόρφωση στο αντικείμενο που με ενδιέφερε παρακολουθώντας όλα τα κινήματα της Τέχνης. Όταν δεν λειτουργούσα συναισθηματικά και είχα τους αυστηρούς δογματικούς κανόνες  που έβαζα στις επιλογές μου, οι επιλογές μου ήταν άριστες και δικαιώθηκα διαχρονικά. Αισθάνεσαι μεγάλη ικανοποίηση όταν επιβεβαιώνεσαι από τις επιλογές σου, γιατί έχεις συμβάλει στη στήριξη καλλιτεχνών που το έργο τους καταξιώνεται στο χρόνο.»

Στο βιβλίο του «Ημερολόγιο Τέχνης 1945 – 2017: η περιπέτεια μιας συλλογής» από τις εκδόσεις Πατάκη ο Βλάσης Φρυσίρας καταγράφει στιγμιότυπα από την περιπέτεια της δημιουργίας της συλλογής και στη συνέχεια του ομώνυμου μουσείου, ξεκινώντας από τα νεανικά του χρόνια και φτάνοντας μέχρι σήμερα. Όπως σημειώνει στο οπισθόφυλλο ο Ανδρέας Μαράτος «Το Ημερολόγιο Τέχνης του Βλάση Φρυσίρα  έχει πολλούς πρωταγωνιστές. Καταρχάς την ίδια τη συλλογή και την περιπέτεια συγκρότησής της. Τους καλλιτέχνες και τα έργα τους. Τους θεατές της. Διάσημους και μη. Το Μουσείο που τη στεγάζει. Το κτίριο με τη βουβή ιστορία του. Που υποδέχεται πάντα ολόφωτο και με την ίδια προσμονή υποψιασμένα και ανυποψίαστα βλέμματα. Κυρίως όμως, τον άνθρωπο πίσω απ’ όλα αυτά. Όσα καθόρισαν τον ίδιο και τις επιλογές του. Και εκείνους που τον στήριξαν και τον στηρίζουν στην υλοποίηση του δημιουργικού του πάθους. Πάθος που σε τελική ανάλυση υπερασπίζεται μια ζωγραφική ζωντανή, ανθρωποκεντρική, παραστατική, σκοτεινή και πολύχρωμη, μελαγχολική και ελπιδοφόρα. Χωρίς να προεξοφλεί το μέλλον της. Αντιμετωπίζοντας την όμως με όρους μέλλοντος».